|
Zωγραφική
Μαρτυρία 2006 -
2010
Πάνω στη σχέση
φόρμας και χώρου παίζεται όλη η υπόθεση της ζωγραφικής. Μια
μορφή δηλώνει την αντίληψη για την ύπαρξη της ή την σχέση της με
την μη-ύπαρξη. Ουσιαστικά αποτυπώνεται εκεί πάνω σε αυτά τα
όρια της μορφής η οπτική αντίληψη του καλλιτέχνη για τον κόσμο,
η στάση ζωής και η συμπεριφορά του απέναντι στα πράγματα.
Μέσα σε αυτή την
δουλεία παρουσιάζεται ένα κομμάτι της κοινωνίας στην οποία το
έργο ανήκει. Δεν είμαστε όμως μόνο αυτό που προκύπτει από την
ενσωμάτωση μας στο σύστημα. Υπάρχει φόβος στα μάτια των παιδιών
που φέρουν μαζί τους πεταλούδες που ήδη εξαφανίστηκαν από τον
πλανήτη. Μαχαίρια παρουσιάζονται ανάμεσα στις σχέσεις των
ανθρώπων. Η κάθε γέννηση ενός εύθραυστου νεογέννητου βρέφους
χωρίζεται από μια κόκκινη γραμμή που εύκολα κόβεται. Η
Emily Dickinson επισκέπτεται το Ιράκ.
Η παραδοξότητα της εποχής. Ζούμε την αρχή του τέλους. Γεμίζει
η φύση σκουπίδια, σκοτώνονται αθώα παιδιά στη Γάζα,
Mogadiscio,
Fallujah, κανείς δεν αντιδρά, κανείς δεν φοβάται.
Ζωγραφική σημαίνει
προσπάθεια να βρεθεί ποίηση μέσα από τον τρόμο της
καθημερινότητας, μέσα από την βαρβαρότητα των γεγονότων. Η
ανθρώπινη ζωή έχασε την αξία της. Παγετώνας και τρόμος οι
σχέσεις των ανθρώπων και η μη κατανόηση δημιουργεί βία και
δολοφονίες παντού. Ένας κόσμος τρομακτικά άγριος άσχημος αλλά
και όμορφος. Η ζωγραφική είναι ένας συνεχής αγώνας. Μια Πάλη.
Η δουλειά αυτή
βασίζεται πάνω στις εικόνες του σήμερα, οι πιο πολλές
προέρχονται από τις ειδήσεις, το internet,
ή videogames. Γίνεται ένα
remix των εικόνων χωρίς όρια μια πάλη
για ανασύνθεση μέσα από τα θραύσματα. Η σκέτη μεταφορά της
μαζικής εικόνας στον μη μαζικό χώρο του τελάρου αποτελεί
πλαστική και νοηματική αναίρεση. Απομονωμένη από το οικείο
ντεκόρ των media εκεί πάνω στο τελάρο
αποκαλύπτει τη ψευδότητα της. Συγχρόνως έρχονται και οι
παραμορφωτικές επεμβάσεις. Πλάθεται μια φορτισμένη ζωγραφική
όπου η φιγούρα λειτουργεί ως δραματική παρουσία και είναι η
οπτική εμπειρία του πραγματικού χώρου.
Γίνεται ομολογία
των απόψεων του καλλιτέχνη μέσω του ρεαλισμού κάνοντας πολιτικά
σχόλια. Το ανθρώπινο πρόσωπο μεγεθύνεται στα όρια της
κινηματογραφικής προβολής και αντιμετωπίζεται ως τοπίο λυρικό
και ονειρικό. Υπάρχει ρεαλισμός και είναι κριτικός ρεαλισμός.
Δεν καταγράφεται τυχαία αλλά συνειδητά ένα άτομο σε στιγμιαίες
αποτυπώσεις μιας δράσης. Συχνά σημαδεύεται με τόξο ένα πρόσωπο
ή μια κατάσταση. Μια ακαθόριστη κρυμμένη, ή φανερή μορφή
κάποιου που μπορεί να είναι ο αφανής ήρωας ή το ενδεχόμενο
μελλοντικό θύμα. Η καλλιτέχνης σκηνοθετεί δυναμικές στιγμές
ευτυχίας. Προσωπικές οικογενειακές στιγμές που δίνουν μια ανάσα
ζωής. Υπάρχει η φθορά, η καταστροφή αλλά τα παιδιά ζωγραφίζουν
στους τοίχους και οι φωνές τους τον κόσμο αλλάζουν. Τόξα και
πρόσωπα μας δείχνουν πιθανά σημεία φυγής.
Ταυτόχρονα
γίνονται διάσπαρτες αναφορές στα αντικείμενα της εποχής μας, σε
σκληρά πρόσωπα, σε σύμβολα πολλές φορές μισητά και απωθητικά,
και λειτουργούν όλα αυτά σαν ψηφιδωτό χαμένων ελπίδων αισθήσεων
και ατμοσφαιρών … Η ατμόσφαιρα της εποχής μας. Η οσμή της
εποχής μας… Η ρουτινοποίηση των στάσεων και των προσδοκιών έχει
επικρατήσει παντού. Η επιλογή ανάμεσα στα κόμματα γίνεται όλο
και περισσότερο σαν την επιλογή ανάμεσα σε διάφορες μάρκες
απορρυπαντικού του ιδίου κατασκευαστή.
Ταυτόχρονα
μετατρέπονται ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι σε καταναλωτές.
Σήμερα ο άνθρωπος έχει κατακτήσει το διάστημα, έχει τρομακτική
εξέλιξη στις επιστήμες και έχει εφεύρει το θαύμα του
διαδικτύου. Ωστόσο είναι πιο άγριος από ποτέ. Τα πιο απλά
συναισθηματικά και ψυχολογικά προβλήματα αυτά που καθορίζουν τη
συναισθηματική και την υλική εξάρτηση τους από τους άλλους είναι
ακόμη σε πρωτόγονη κατάσταση.
Όλοι και όχι μόνο
οι καλλιτέχνες και οι δημιουργοί οφείλουμε όπως έλεγε ο
Joseph-Beuys
να προβληματιστούμε και να μιλήσουμε για την μέλλουσα ερμηνεία
του πολιτισμού που πρέπει να γεννηθεί μέσα από τη τέχνη γιατί
δεν μπορεί να φωτιστεί από τίποτα άλλο.
Η καλλιτέχνης
αναφέρει: Νοιώθω τυχερή. Σκεφτείτε πόσα δισεκατομμύρια ανθρώπων
ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, πόσα εκατομμύρια
αντιμετωπίζουν κάποιο ανίατο πρόβλημα υγείας.
Τα τελευταία
χρόνια έχω ταξιδέψει στους πιο απόμακρους λαούς του κόσμου και
έχω επισκεφτεί μυστηριώδες ναούς και πολιτισμούς. Περού,
Βολιβία, Ινδονησία, Καμπότζη, Ταϊλάνδη και αλλού. Με ενδιαφέρει
η αρχαία τέχνη, η πέτρα, ο άνθρωπος, το νερό. Έχω θαυμάσει τη
δύναμη του πολιτισμού και της Τέχνης των διαφορετικών ανθρώπων
της γης και έχω νοιώσει έντονα το φόβο τους για επιβίωση μέσα
από σεισμούς, θαλασσοπλημμύρες, και καταιγίδες. Η απόσταση
λειτουργεί και ως ξεδίπλωμα της συνείδησης. Μπαίνεις σε άλλες
καταστάσεις. Βρίσκεσαι στην άκρη του γκρεμού και τα αναθεωρεί
όλα. Είμαι τυχερή που έχω υγεία για να θαυμάζω και να
δημιουργώ. Δεν έχω άλλο εφόδιο απέναντι στο θάνατο παρά να κάνω
Τέχνη πριν από αυτόν όπως είπε ο René
Char. Ζωγραφίζω γιατί ανησυχώ και
φοβάμαι για τον άνθρωπο και τη γη και θέλω να ανησυχήσουν και οι
άλλοι. Ζωγραφίζω γιατί με ενδιαφέρει κυρίως η αίσθηση της
ελευθερίας. Ζωγραφίζω γιατί ζωή σημαίνει μια περιπετειώδης
διαδρομή συνεχούς εκφραστικής αναζήτησης. |
